Obsługa prawna wspólnot mieszkaniowych w Warszawie
Wyrzucenie rzeczy lokatorów znajdujących się w pomieszczeniach wspólnych
Porzucenie to czynność prawna, jaką jest wyzbycie się własności rzeczy ruchomej, zaś czynność faktyczna, która stanowi jej element, to wyrzucenie lub wyzbycie się posiadania.
Wola (zamiar) wyzbycia się własności nie musi być wyrażona w sposób szczególny, wystarczające jest, że da się ją wywieść z zachowania właściciela. Wyzbycie się własności per facta concludentia (w sposób dorozumiany) jest typowym sposobem dokonania tej czynności. Zamiar porzucenia można przyjąć jedynie wtedy, gdy jest niewątpliwe, z punktu widzenia zewnętrznego obserwatora, że los rzeczy jest właścicielowi obojętny, że nie ma on nic przeciwko temu, by rzecz tę zawłaszczył ktoś inny.
Przykładem porzucenia może być pozostawienie gazety w pociągu czy wyrzucenie rzeczy do śmietnika. Postawienie zepsutego krzesła przy pojemnikach na śmieci również może świadczyć o zamiarze właściciela wyzbycia się własności rzeczy. Przechowywanie natomiast takiego krzesła w zamkniętym pomieszczeniu świadczy o odmiennym zgoła zamiarze właściciela, bo o zamiarze zachowania własności.
Pozbawienie właściciela własności nawet nieużytecznej czy mało już użytecznej rzeczy stanowi czyn niedozwolony, rodzący obowiązek wynagrodzenia szkody, wyrażającej się choćby wartością złomu (art. 415 kc)”.
Art. 415 kc: [Wina] Kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.
Brak woli porzucenia musi jednak udowodnić dotychczasowy właściciel.
Obok zamiaru wyzbycia się własności koniecznym elementem porzucenia, jako czynności realnej, jest wyzbycie się posiadania rzeczy. Może ono polegać np. na wyrzuceniu do śmietnika ogólnego użytku, pozostawieniu w miejscu publicznym, wyrzuceniu w miejscu niedozwolonym (np. w lesie).
Brak zainteresowania ze strony właściciela nie świadczy o zamiarze jej porzucenia.
Władający lokalem, gdy zalegają u niego rzeczy, powinien w pierwszej kolejności wezwać ich właścicieli do odebrania z zastrzeżeniem obciążenia kosztami ich składowania i przechowywania. Jeśli to nie poskutkuje lub on sam nie zna tych osób, może starać się złożyć te przedmioty do depozytu sądowego. Uczynić to może ostatecznie na koszt osoby obowiązanej do odbioru rzeczy.
Może też pozostawić te przedmioty u siebie, żądając od ich właściciela zapłaty za przechowywanie, na podstawie przepisów bądź o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia, bądź o odszkodowaniu za bezumowne korzystanie.
Czytaj również:
Obsługa prawna wspólnot mieszkaniowych w Warszawie
Zgodnie z art. 288 kodeksu karnego:
Art. 288 [Naruszenie integralności rzeczy]
§ 1. Kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
§ 3. Karze określonej w § 1 podlega także ten, kto przerywa lub uszkadza kabel podmorski albo narusza przepisy obowiązujące przy zakładaniu lub naprawie takiego kabla.
§ 4. Ściganie przestępstwa określonego w § 1 lub 2 następuje na wniosek pokrzywdzonego