PRAWO KARNE
Znęcanie się a prawo
Zgodnie z art. 207 kodeksu karnego:
§ 1. Kto znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy albo nad małoletnim lub osobą nieporadną ze względu na jej stan psychiczny lub fizyczny,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Jeżeli czyn określony w § 1 połączony jest ze stosowaniem szczególnego okrucieństwa, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 3. Jeżeli następstwem czynu określonego w § 1 lub 2 jest targnięcie się pokrzywdzonego na własne życie, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12.
Znęcanie oznacza zadawanie cierpień, czynienie życia uciążliwym.
Znęcanie fizyczne oznacza zadawanie cierpień fizycznych, takich jak np. bicie, popychanie, ciągnięcie za włosy. Przemoc, która należy do istoty znęcania fizycznego, może być również przemocą pośrednią, tj. stosowaną bezpośrednio na rzecz w celu wywarcia pewnej presji psychicznej na ofiarę. Może to być zmiana zamków w mieszkaniu i tym samym pozbawienie pokrzywdzonego dostępu do schronienia, odcięcie wody, odcięcie energii, gazu.
Znęcanie psychiczne to powodowanie dyskomfortu psychicznego u ofiary, wzbudzanie u niej poczucia zagrożenia, niepokoju, obawy o własny los i własne mienie, straszenie, grożenie, używanie inwektyw, uprzykrzanie jej życia, robienie jej na złość. Znęcaniem psychicznym będzie zabieranie emerytury osobie starszej i pozbawienie jej pewnej samodzielności, odmowa wydania takich pieniędzy na żądanie, złośliwe odkręcanie wody w mieszkaniu, trzaskanie drzwiami, włączanie światła w późnych godzinach nocnych i hałasowanie w pomieszczeniach, w których śpi pokrzywdzony, po to, aby go wybudzić, zwłaszcza gdy konieczne jest wstawanie wczesnym rankiem, prowokowanie do kłótni, czynienie na złość, celowe wyprowadzanie z równowagi, przyjeżdżanie do miejsca zatrudnienia osoby pokrzywdzonej i wykrzykiwanie pod jej adresem słów wulgarnych, śledzenie pokrzywdzonego.
W art. 207 § 1 k.k. ustawodawca posługuje się znamieniem kwalifikującym w postaci szczególnego okrucieństwa. Szczególne okrucieństwo zawiera większy ładunek, większe natężenie karygodnych zachowań w stosunku do pokrzywdzonego niż w przypadku szczególnego udręczenia. O szczególnym okrucieństwie może świadczyć częstotliwość zachowania sprawcy, intensywność takich zachowań, powodowanie uszczerbków na zdrowiu u osoby pokrzywdzonej.
Przestępstwo z art. 207 § 1 i 2 k.k. można popełnić w zamiarze bezpośrednim oraz ewentualnym. Zamiar ewentualny może wchodzić w grę wówczas, gdy sprawca dopuszcza się zachowań nagannych w stosunku do pokrzywdzonego i liczy się z tym, że może to być znęcanie.
Jeszcze przed wydaniem wyroku, w ramach środka zapobiegawczego możliwe jest nakazanie podejrzanemu o przestępstwo z użyciem przemocy na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej:
- opuszczenie lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym;
- ustalenie zakazu zbliżania się podejrzanego do osoby pokrzywdzonej;
- ustalenie zakazu kontaktowania się podejrzanego z osobą pokrzywdzoną.
Wyżej wymienione zakazy wydaje prokurator.